VAN GAS (né Kurt Van Gasse) verzint al sinds 1977 verhalen. Zijn op hol geslagen fantasie liet zich niet langer kooien en barstte de wereld in. Eerst teisterde hij menig medemens met ongevraagde, lange verhaaltjes als antwoord op emails, ook wanneer bijvoorbeeld een sober ‘ja, ik breng bananen mee’ had volstaan. (Hij excuseert zich bij iedereen die tekstberichten van hem kreeg met ettelijke paragrafen erin. (*) )
Hij koos ondanks zijn diepe liefde voor taal voor studies als ingenieur elektronica. Het was een moeilijke keuze. Als ingenieur reisde hij jarenlang de wereld rond. Hij bezocht de meest onwaarschijnlijke plaatsen en beleefde de dolste avonturen, wat voer was voor nog meer verhalen.
Het reizen beu kreeg hij weer voet aan grond in België. Hij besloot dat hij nu een grote jongen was geworden en helemaal niet hoéfde te kiezen tussen taal en techniek. Het kan gewoon allebei. Kort daarna belandden de verhalen op papier. Verhalen voor kinderen. Columns voor volwassenen.
Nadat zijn column werd genomineerd in de columnwedstrijd van This Is How We Read, was het hek van de dam. Hij werd opgenomen in de redactie van This Is How We Read. De columns en de verhalen bleven komen. Toen hij in de prijzen viel op een kortverhalenwedstrijd – met een column notabene – realiseerde hij zich dat zijn columns eigenlijk ook verhaaltjes waren.
En nu… is er Wille. Een groot verhaal, over een jongen met een warm leeuwenhart.
(*) Vaak ook met voetnoten, ja